ลูกโลกกระดาษ

ระยะห่างเฉลี่ยระหว่างวงโคจรของโลกรอบดวงอาทิตย์และดวงอาทิตย์อยู่ที่ประมาณ 150 ล้านกิโลเมตร (93 ล้านไมล์) และมันทำการปฏิวัติหนึ่งครั้งในทุกๆ 365.2564 วันสุริยคติ ซึ่งเรียกว่าปีดาวฤกษ์ ในปี 1990 ยานโวเอเจอร์ 1 จับภาพของโลก (จุดสีน้ำเงินเข้ม) จากระยะ 6.4 พันล้านกิโลเมตร (4 พันล้านไมล์) การปฏิวัติทำให้ดวงอาทิตย์มีการเคลื่อนที่ที่ชัดเจนประมาณ 1° ทางตะวันออกเมื่อเทียบกับดาวฤกษ์ทุกวัน และการเคลื่อนที่ทุก 12 ชั่วโมงนั้นเทียบเท่ากับเส้นผ่านศูนย์กลางที่ปรากฏของดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ เนื่องจากการเคลื่อนที่ในลักษณะนี้ โลกจึงใช้เวลาเฉลี่ย 24 ชั่วโมงซึ่งเป็นวันสุริยคติในการหมุนรอบแกนของมันให้สมบูรณ์และปล่อยให้ดวงอาทิตย์ผ่านกลางท้องฟ้าอีกครั้ง ความเร็วเฉลี่ยของการหมุนรอบโลกอยู่ที่ประมาณ 29.8 กม./วินาที (107000 กม./ชม.) และสามารถเดินทางได้ 12,742 กม. (7,918 ไมล์) ภายใน 7 นาที ซึ่งเทียบเท่ากับเส้นผ่านศูนย์กลางของโลก สามารถเดินทางได้ประมาณ 384,000 กิโลเมตรในเวลาประมาณ 3.5 ชั่วโมง ระยะห่างระหว่างโลกกับดวงจันทร์ [2] ในยุคปัจจุบัน เวลาที่ขอบโลกและจุดสิ้นสุดของโลกปรากฏในวันที่ 3 มกราคม และ 4 กรกฎาคม ตามลำดับ เนื่องจากผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงในพารามิเตอร์ก่อนหน้าและวงโคจร วันที่ทั้งสองนี้จะเปลี่ยนแปลงเมื่อเวลาผ่านไป การเปลี่ยนแปลงนี้มีลักษณะเป็นวัฏจักร ซึ่งเป็นสมมติฐานของมิลานโควิช การเปลี่ยนแปลงระยะห่างระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ทำให้พลังงานแสงอาทิตย์ที่โลกได้รับจาก aphelion เป็น perihelion เพิ่มขึ้น 6.9% เนื่องจากซีกโลกใต้มักจะเผชิญกับดวงอาทิตย์ในเวลาเดียวกันทุกปีเมื่ออยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุด ดังนั้นซีกโลกใต้จึงได้รับพลังงานแสงอาทิตย์มากกว่าซีกโลกเหนือเล็กน้อยในช่วงหนึ่งปี อย่างไรก็ตาม อิทธิพลนี้น้อยกว่าอิทธิพลของความเอียงของแกนหมุนที่มีต่อการเปลี่ยนแปลงพลังงานทั้งหมดอย่างมาก พลังงานที่ได้รับส่วนใหญ่ถูกดูดซับโดยน้ำทะเลซึ่งมีสัดส่วนสูงของพื้นผิวซีกโลกใต้